هر صبحدم به یاد تو بیدار می شوم

سلام
اینکه چرا اسم وبلاگم رو عوض کردم بر می گرده به اتفاقاتی که توی یاهو360 افتاده
بعد هم به قول دوست و استاد عزیزم محسن فرهمند نوشته های اینجا برای وقتیه که صدای شکستن خودمو می شنوم.
مثل دیروز غروب که توی حرم امام رضا مقابل ضریح احساس کردم خرد شدم و ریختم زمین
از قدیمترها همیشه و هروقت دلم میگرفت سریع بلیط می گرفتم و بال می زدم تا حرم دوست داشتنیش.
وقتی وارد می شدی احساس می کردی که همه بار زندگی از روی دوشت برداشته شده!
اون موقع ها زود به زود دلم تنگ می شد اما حالا...خیلی روش نمیشه حساب کرد
بعضیا به خاطر اینهمه علاقه ای که به مشهد دارم مسخره ام می کنن
از دوستهای نزدیکم بگیر تا دیگران
به هر حال زندگی من با تمام نقش و رنگ هاش از مدرسه امیر گرفته تا دفتر میلاد فیلم همه و همه پیش این محبت لنگ می زنه
هر کی هر چی میخواد بگه
اما تازگی ها احساس می کنم سنگین تر شده ام و زمینی تر
شاید باید زمینی بود
شاید باید فراموش کرد پرواز را، بر آسمان بی کران این کره خاکی
اما دوست ندارم کلاغ باشم
دوست ندارم به گنداب ها رو بیاورم و عطر کوهها را فراموش کنم
هر چند وقت یکبار شعر زیبای "عقاب" اثر جاودان دکتر خانلری را با خودم زمزمه می کنم
روزمرگی هایم خسته ام کرده
دوست دارم پرواز کنم تا نا کجا آباد
گفتم نا کجا آباد و یاد یوسفعلی میرشکاک افتادم و روزهای نوجوانیم که به عشقبازی با شعر ها و متنهایش گذشت
آن روزها هم مثل امروز به لحاظ اعتقادی قرابتی با او نداشتم اما شعر هایش پر بود از واژه های سنگینی که روحت را سبک میکرد
کلا فکر می کنم کار شاعران این است که آنچه احساس لطیف است برای امثال من که روحمان به سمباده بی شباهت نیست یاد آوری کنند